“Dus als ik eventjes omreken hoeveel uren je deze maand hebt gewerkt, hm, mmm… ja, zo… tegenover hoeveel je deze maand hebt verdiend, even zien, dus… ja… hm-hm… Dan verdien je nu gemiddeld vijf euro per uur,” vertelde een rekenende man me. Het was bedoeld als waarschuwing. Misschien moest ik toch maar eens uitkijken naar een paar uurtjes loondienst. Of meer commercieel werk aanpakken en niet alleen de dingen doen die ik echt leuk vind. Of gewoon, in het algemeen, meer geld eisen van de bedrijven die me inhuren voor schrijfworkshops of damestasjeslezen.
Vijf euro per uur is best weinig. “Maar er is een hele simpele oplossing voor,” legde een rekenende vrouw me uit. “Meer vrije tijd nemen zodat je je inkomsten door minder uren hoeft te delen. Dan schiet je uurloon opeens omhoog.”
Dit blijkt geweldig goed te werken. Alleen deze paasdagen al is mijn uurloon tenminste verviervoudigd!
Ik streef nu naar een uurloon van rond de 70 euro, dus ik moet nog heel wat uurtjes lekker fietsen, prachtige boeken lezen in de tuin of uitslapen om een appeltje voor de dorst bij elkaar te sparen. Rekenen geeft meer vrijheid dan ik altijd dacht.
Ik denk dat het vooral een bezorgde meneer was, maar het andere rekenmodel spreekt me toch duidelijk meer aan. Dank voor je troostende woorden. -Yoeke-
Was dat een heel zure meneer die je graag wat van zijn zuurheid gaf? ’t Is niet een erg aardig rekenmodelletje namelijk…
Wat maakt het uit wat je uurloon is? Zolang je aan het einde van de maand (kwartaal, jaar) je vaste lasten kunt betalen en daarnaast fijn kan leven zit je toch helemaal goed!