Ik voel me nog steeds helemaal Yoeke, maar ik ben inmiddels ook officieel Babs, Bijzonder Ambtenaar Burgerlijke Stand. Dat wil zeggen dat ik nu een burgerlijk huwelijk mag voltrekken met een ja-woord dat geldt voor de wet. Een superbelangrijk huwelijk trouwens: dat van mijn oudste dochter. Ja, dank je.
Vorige week werd ik beedigd bij de rechtbank in Arnhem.

Geen steekpenningen

Dat gaat in een massabijeenkomst waardoor je zou denken dat het tamelijk onpersoonlijk is. Maar het viel me op dat de rechter van dienst er toch een feestje van wist te maken, eigenlijk alleen maar door echt even aandacht te besteden aan het hele gebeuren.
Achteraf nog even informeren welke leuke huwelijken er aan staan te komen en op welke bijzondere locaties, vooraf een welkomstwoord, de uitnodiging aan de fotograferende familieleden om lekker rond te lopen voor goed beeld, een korte uitleg over wat er van ons, zo’n dertig aanstaande BABSEN, verwacht wordt en wat we straks moeten zeggen. Niet bij die trouwceremonie straks, die woorden kies je voor het grootste deel zelf, maar hier, voor de arrondissementsrechtbank bij de beediging tot BABS.
Vervolgens las ze de tekst voor waarmee we beloven goed ons best te zullen doen en geen steekpenningen aan te nemen. Goed te overzien, al moet ik googelen wat ik nou ook alweer precies beloofd heb. Ik meen het wel hoor.

Eed of belofte

Dan komt de keuze. Eed of belofte afleggen? Bij de belofte zeg je ‘Dat beloof ik’. Punt. Maar leg je de eed af dan mag je niet alleen de prachtige zin ‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig’ uitspreken, je mag ook nog eens twee vingers in de lucht steken. Je ziet dat Boeddhabeeldjes ook wel eens doen. Omdat ik als een van de laatsten aan de beurt was had ik lang de tijd om die keuze serieus te overwegen. Ik ken een hoop machtige Goden waar ik zeer warme gevoelens voor heb en dat is vaak wederzijds. Dat ze me helpen waar ze maar kunnen lijdt geen twijfel. Maar een almachtige zit er niet bij, dat is nou juist het punt. Daarom besloot ik uiteindelijk tot het mondaine en een beetje saaie ‘Dat beloof ik’. Maar tot het laatste moment twijfelde ik of ik daar niet toch nog even die twee vingers bij in de lucht zou steken. Hoog in de lucht… Niet gedaan. Toch Babs geworden.