“En voor deze kies is het einde verhaal,” zei de tandarts. Ik had het wel al voelen aankomen. Jaren geleden brak ik het ding op een olijfpit. Met nijver knutselwerk leek de kies gered, maar nu was hij gebarsten tot in de wortel.
Het was naar. Echt. Ook met verdoving. Eerst werd de kies in tweeen gezaagd. Met een soort kurkentrekker draaide de tandarts vervolgens beide helften uit m’n kaak, wat ik eerlijk gezegd niet voelde maar wel een rot-idee vond. “Je mag pijnstillers gebruiken,” zei hij, en dat was geen geruststellende mededeling.De twee kieshelften nam ik mee naar huis om er later nog eens goed afscheid van te nemen.
Gek: ik heb me nooit gerealiseerd hoe veel die ene kies voor me betekende in m’n leven, maar nu mis ik hem enorm.

Propolis

De pijnstillers nam ik. Om de middag door te komen. En de nacht, en de ochtend. Toen herinnerde ik me opeens dat ik eerder een kaakontsteking had weggekregen met propolis. Propolis, van echte gezonde bijen, die dat spul maken van wat ze vinden in bloemen. Ze gebruiken het zelf om kieren en gaten te dichten in hun woonruimte.
Ik stak het in m’n mond, voorzichtig, zodat het niet in het metersdiepe gat in m’n kaak zou verdwijnen. Propolis is droog en korrelig, tot je er een tijdje op kauwt, dan wordt het een soort kauwgomklontje waar je uren mee kunt spelen in je mond.

Pap aan met bijenhouders

Nu is de pijn weg. Zelfs zo dat ik zonder er bij na te denken alweer banaan kauwde met de kant waar het gat zit.
Dat is alles.
Ik wou het maar even zeggen, voor als je zelf ook eens kiespijn hebt. Pap op tijd aan met bijenhouders, want je hebt enorm veel plezier van een portie propolis.