“En dit is het kapstokje van Emile en dat is het kapstokje van Bernd en met hun heb ik verkering,” glundert Kiki als ik haar ophaal van school. Ze komt logeren en omdat ze zeven en een half is weet ze precies hoe het leven in elkaar zit. Dat komt goed uit, want ik heb daar veel vragen over die ik haar allemaal kan stellen. Met name dat met die verkering houdt me persoonlijk nogal bezig, want terwijl Kiki het houdt bij twee verkeringen, neig ik op het moment naar drie. Heerlijk, over het algemeen, maar er komt ook wel wat geregel en gedoe bij kijken.

“Ja duhhh…”

“Is dat niet lastig, om twee verkeringen te hebben?” informeer ik dus bezorgd bij haar. “Welnee!” legt ze uit. “Alleen soms wordt het me een beetje te druk, dan heb ik er geen zin in en zeg ik: ‘Ga nou maar even wat anders doen hoor,’ en dan gaan ze naar de andere kant van het schoolplein. Maar ja, ze zijn verliefd op mij he, dus ze komen wel steeds weer terug.” Zij is ook verliefd op hen, want ja, duhhh, anders zou ze echt geen verkering met ze willen. “En als ik geplaagd word, dan roepen de anderen snel Emile en Bernd er bij en die komen me dan helpen. Bernd wel meer hoor. Emile denkt dan soms: ‘Ja zeg, daar heb ik geen zin in,’ en dan komt ie niet. Daarom is Bernd soms eigenlijk wel leuker om verkering mee te hebben, maar als ik dat tegen Emile zou zeggen zou hij het denk ik wel uitmaken en dat wil ik natuurlijk ook niet.”

Liever sokken!

Ik knik. Haar oprechtheid is inspirerend. “En zou je er nog wel een verkering bij willen hebben, of vind je twee wel genoeg?” leg ik haar voor, want deze vraag houdt me zelf al een tijdje bezig.
“Nee,” zegt ze stellig. “Eentje erbij kan niet. Want kijk, ik krijg nu al alsmaar blaadjes van ze met een hartje er op en dan hun naam achterop. Daar heb ik echt al zoooooooooo’n stapel van, van allebei. Ik bewaar ze in een doos. Eentje voor Bernd en eentje voor Emile. En nu zijn de dozen op, thuis. Er zijn er nog twee, maar in de ene zitten mijn onderbroeken en in de andere zitten mijn sokken. Als ik nog een verkering erbij zou nemen zou ik dus mijn sokken weg moeten doen. Nou, dan heb ik toch liever sokken!”

Meervoudige liefde

Dit lijkt me een buitengewoon realistisch standpunt. De situatie lijkt verbluffend veel op wat ik zelf in de afgelopen jaren meemaak met de meervoudige liefdes in mijn leven. Heb je er een paar die elkaar goed aanvullen, dan loopt het allemaal gesmeerd. Maar als er eentje de boventoon gaat voeren kost het je uiteindelijk je sokken. Al kan ik niet direct zeggen hoe dat moment er in de praktijk dan uitziet.
Een klein beetje jaloers ben ik wel op de helderheid van geest die Kiki hierover heeft.
Zelf twijfel ik toch nog wel eens over wat ik nu liever heb in het leven: voldoende sokken, of een doos vol met hartjes…