Lovely daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay

‘Dat heeft Bill Withers echt niet zelf gedaan hoor, die hele lange daaaaaaaaaaay in ‘lovely day’. Dat is gefotoshopt.’

‘Kom op zeg! Fotoshop stond toen nog in de kinderschoenen. Dat is 1. En B: wacht, moet je horen, ík kan het zelfs! En ik heb minder stemtraining dan Bill Withers. Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay… iehrghh!’

‘Dat was de kortere daaaaaaay, zo kan ik het ook! Er is er maar eentje die zo onnatuurlijk lang is, wacht, wacht, nog even wachten… ja deze! Daaaaaaay, hoor je wel? Gaat niet.’

Vrienden inschakelen

Ach, zulke discussies, wat kan ik ernaar terugverlangen. Hoeveel verkeringen heb ik wel niet urenlang folkloristisch gebekvecht over de kleinste onenigheden!

De ander wilde gewoon niet begrijpen dat ik gelijk had, heel interessant eigenlijk. Want daardoor gingen we beiden op zoek naar argumenten en vermeende bewijzen van ons eigen gelijk. Zo’n verschil van mening ging dagen, soms weken mee. Er werden vrienden ingeschakeld om te zweren dat zij het net zo zagen als de één, er werden tijdschriftartikelen uitgeknipt en onder neuzen geduwd om aan te tonen dat ook de wetenschap het erover eens was dat de ander gelijk had.

En zelfs als er geen ontkomen meer aan was en ik met een enkele hoofdknik moest toegeven dat er misschien wel een kern van realisme zat in de bewering van de ander, kon ik maanden later nog wel eens mijn eigen argumenten afstoffen en met frisse moed opnieuw beginnen. Daaaaaaaaaaaaaay… Niet te doen!

Een goed gesprek samen doorstaan

Beweringsgericht bekvechten verstevigde de relatie en gaf een hechte band. Je kon er bovendien je vrienden op selecteren. ‘Oh, jij denkt dat het een technisch trucje was van Bill Withers? Dan is dáár de deur.’ En, nog fijner, al die doorgeworstelde beweringsbekgevechten leverden een gulle fruitschaal aan metaforen op.

‘Die nieuwe manager is een soort Bill Withers. Ze roept zo hard wat ze allemaal wil veranderen dat je denkt dat het niet echt is.’ Of: ‘Ze is zo naïef dat ze niet eens weet dat je daaaaaaaaay ook met technische middelen kunt verlengen.’

En zo bracht elke bekvecht je dichter bij elkaar. Want uiteindelijk ging het er natuurlijk helemaal niet om wie er gelijk kreeg, maar om de gezamenlijke worsteling door al die argumenten heen. Om er aan de andere kant van de ruzie gelouterd en wijzer ook gezamenlijk weer uit tevoorschijn te komen. En dan was er ook nog de goedmaakseks om te vieren dat je samen een Goed Gesprek had doorstaan. Heerlijk. En reken maar dat dat een lovely daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaay opleverde.

Trek je telefoon

Onze kinderen en kleinkinderen kennen dit bekvechtfenomeen niet. Zij zitten met hun partner aan de eettafel en komt het gesprek op een mogelijk discussie-onderwerp dan gebeurt er iets heel anders dan in mijn eigen verkeringstijd. ‘Die lange noot? Wacht.’

Beiden trekken hun telefoon en het enige dat nu telt is wie het slimste googelt.

‘Hm hm hm, Withers, ja, 1977, noot duurt 18 seconden lang, goh, langste noot ever recorded, wist je dat?’

‘Ah, nee, geen idee. Biertje?’

En het hele onderwerp is weer van tafel.

Terwijl er en één minuut twintig meer informatie bóven tafel is gekomen dan ik zelf ooit had kunnen veroorzaken. Als ik een week later zou vragen: ‘Wat is de langste noot die ooit gezongen werd?’ zal geen van de gesprekspartners zich daaaaaaaaaaaaaaaaaay herinneren, maar zonder klagen opnieuw de telefoon trekken om dat even op te zoeken. Kennis is zo gewonnen, zo geronnen, maar niet samen ontdekt en afgerond naar boven.

De volgende generaties lopen het plezier van bekvechten dus helemaal mis. Ze weten niet meer hoe het is om samen, de hele dag, in de partnerbubbel van argumenten te zitten met voors en tegens van een min of meer willekeurig onderwerp.

Sorry, jij had natuurlijk weer gelijk

En kom je daarmee verder in je relatie? Ik vermoed van niet.

Omdat niet het weten dat je gelijk hèbt belangrijk is, maar wel het gelijk kríjgen van je geliefde. Het grootmoedig toegeven: ‘Ja, ik heb me vergist, jij zag het goed, sorry dat ik je zo tegensprak terwijl je echt exact wist waar je het over had,’ laat de liefde oplaaien. Het is de vergeving die volgt op tegengesproken worden. Dié verbindt. Het is het weten dat je verder wilt met elkaar, ondanks het verschil in visie. Het is het proces van het bekvechten, niet het resultaat ervan. Want kom op zeg, is Lovely Day nou lelijker om aan te horen als Bill Withers maar 11 seconden zelf zingt en de andere 7 seconden van de daaaaaaaaaaaaaay is gesampeld?

Schrijven tijdens een lovely day

Ook bij schrijven is het proces minstens zo belangrijk als het resultaat, tot op zekere hoogte. Wie schrijft start een boeiende speurtocht naar de juiste woorden, een mooie spanningsboog, een heldere structuur om dat verhaal mee te vertellen.

Schrijven biedt onvermijdelijk inzichten die je nog niet had vóórdat je onder woorden bracht wat je eigenlijk vindt, wat je hebt ervaren, wat je fantaseert.

Schrijven verbindt, als je jouw persoonlijke schrijfproces doormaakt met anderen, die ook zelf schrijven. En met het aanleren en toepassen van slimme schrijftechnieken creëer je dan ook nog eens een prachtige tekst.

Je schrijfwerk is dus te vergelijkbaar met het relationele, verkwikkende bekvechten, al bekvecht je bij schrijven met jezelf en de woorden. Het resultaat van je inspanningen is dat je gelezen wordt, gezien, gewaardeerd.

Ik wens je een lovely day. Bijvoorbeeld tijdens de tweede kennismakingsdag ‘Lekker Magisch Schrijven’ op maandag 6 mei 2024. De jaartraining Magisch Schrijven start op 10 mei: een jaar en een dag wonderlijke schrijftechnieken en oefeningen die je direct in je eigen schrijfproject kunt toepassen. Je boek of blogserie wordt er gegarandeerd mooier van.

#schrijfcursus, #bloggen, #schrijven, #ruzie, #relaties, #discussie