‘Dus jullie gaan straks voor de derde keer op stap met de meiden zónder Hillechien *) uit te nodigen?’
‘Yep. Maar dat weet ze niet hoor.’
‘Dat is nog veel erger! Waarom vertellen jullie haar niet gewoon dat jullie je kapot ergeren aan haar? Dat jullie geen zin meer hebben in haar gezelschap?’
‘Niemand wil het doen. Dat zeggen.’
‘Maar jullie zijn toch vrienden? Je geeft toch om haar? Dan moet je zoiets toch recht in haar gezicht zeggen?’
‘Niemand wil het doen,’ herhaalde ze.
Ze snapte het gewoon niet
We zaten aan een tamelijk plakkerig tafeltje voor een snelle lunch, mijn collega en ik. Ze had me al wel vaker verteld over ‘de meiden’. Ze kenden elkaar al vanaf de middelbare school. Keigezellig clubje. Alleen Hillechien verpestte keer op keer de sfeer door eindeloos op te scheppen over haar carrière.
‘We hebben het wel een keer geprobeerd, maar ze snapte het niet en ze ging gewoon door,’ zei mijn collega wat hulpeloos.
De kelner zette met een klap onze borden op tafel en verdween weer.
We aten met groeiende tegenzin het eten dat niet of te gaar was.
We komen hier nooit meer
‘Heeft het gesmaakt?’ vroeg het meisje bij de kassa plichtmatig.
Mijn collega rechtte haar rug. ‘Nee,’ zei ze. ‘Nee, het was niet lekker. De sla was niet vers, de gamba’s waren te vet gebakken, het brood was droog en de muziek stond veel te hard. We komen hier nooit meer.’
Het meisje bij de kassa deinsde achteruit. Ik deinsde de andere kant op achteruit.
‘Mag ik u een kopje koffie aanbieden van de zaak, om het een beetje goed te maken?’ zei het meisje.
‘Nee dank u, wij willen hier weg,’ zei mijn collega.
Totaal overdonderd legde ik nog gauw een laffe twee euro fooi op de balie en trok een verontschuldigend gezicht naar het meisje.
‘En tegen dat arme kind hier binnen zeg je wél meteen wat je probleem met haar is!’ foeterde ik buiten tegen de collega.
‘Ja! Want dat is geen vriendin van me. Zij moet gewoon haar werk doen en daar hoort het bij dat je af en toe de waarheid hoort over je rotrestaurant.’
Vraag het niet aan je vrienden
Opeens snapte ik waarom je aan je meeste vrienden beter niet kunt vragen hoe ze je zelfgeschreven blog of boek vinden. Ze houden van je.
Vraag het een schrijfcoach of andere schrijvers. Of misschien aan een meisje bij de kassa van een slecht restaurant. Die geven niks om je. Daar heb je wat aan.
Je kunt ervan opaan dat je eerlijke vragen, tips en toejuichingen krijgt over je schrijfwerk tijdens het Magisch Schrijfjaar. Och, en dat gaat allemaal nog in een heel plezierige, meelevende, hartelijke sfeer ook, hoor.
Kom uitproberen hoe het jou bevalt op vrijdag 5 april 2024, tijdens de kennismakingsworkshop.
*) Hillechien is een verzonnen naam hoor, voor de privacy. In het echt heet ze Monique.