“En wat motiveert jou eigenlijk om te schrijven?” Het is de tweede keer dat iemand me de vraag stelt deze week en dit keer kan ik er niet omheen. De zon brandt als een felle verhoorlamp op het witte canvas boven de houten tafel. Ik zoek naar het meest preciese antwoord. Wat motiveert mij?

De juiste woorden vinden

Achter de rug van Pauline flitsen hagedisjes over de ruwe stenen muur. In mijn hoofd passeren de schrijfmotivaties elkaar minstens zo grillig om gehoord te worden.
“Als schrijver wil ik een goed begaanbaar pad naar de binnenwereld van Lezer scheppen, zodat het een vrolijke activiteit wordt om je eigen kwaliteiten en talenten te zoeken. En als schrijfcoach wil ik Schrijfgereedschap aanbieden,” zeg ik, “om al die kennis en visie zichtbaar te maken en te delen met anderen.” Ik kijk opzij. De langgerekte groene glooiing achter de vuurplaats, de golvende bomenrij daar achter, de onvoorstelbare hoeveelheid sterren boven onze hoofden ’s avonds – die ruimte, die voel ik ook als ik schrijf. Een landschap, een complete wereld heb je zo geschilderd met de juiste woorden.

Het verhaal onder woorden brengen

“Verhalen de kans geven om onder woorden gebracht te worden, zorgvuldig, aandachtig. Een vorm van dienstbaarheid. Dat ook,” voeg ik eraan toe, maar een beetje terughoudender dan bij mijn eerste antwoord. Het is toch een tikje eigenaardig om uit te gaan van het verhaal, alsof dat een wezen op zich is, dat gekoesterd moet worden onder een zachte kleurige deken van woorden, gekozen en aan elkaar geregen door geoefende schrijvers.

“Je bent aldoor zo gretig om je schrijftechnieken te vertellen aan ons. Alsof je het er in zou willen persen,” zegt Pauline.
‘Plaatje,’ zou Chris zeggen: ik zie de mollige ganzen voor me, die voor de productie van foie gras worden vetgemest door ze met een trechter in de snavel een dikke pap te voeren.
“Nee, nee!” roep ik. “Zeker niet. Ik wil zelf ook alleen maar mijn ervaringen, mijn ontdekkingen delen met anderen. Gereedschap uitdelen. Sommig gereedschap is wat lastiger in het gebruik, zoals zo’n 1,2,3-tje. Maar als je er dan handigheid in krijgt, kun je ermee toveren zoals een timmerman met een beitel tovert. Maar het hoeft niet.”
De muur achter Pauline is een moment leeg.

De weg van binnen naar buiten

“Bij lastig gereedschap vind ik het leuk om er wat meer mee te experimenteren, te spelen. Niet omdat zo’n schrijfkunstje zo belangrijk zou zijn, maar omdat het een grindpad kan aanleggen zodat een idee, een gedachte, een bijzonder inzicht de weg van binnen naar buiten kan afleggen.”
Tussen twee stenen vandaan kruipt een torretje en uit het niets verschijnen er twee hagedisjes. De dikste eet het torretje razendsnel op.

Een van de katten wandelt voorbij met de elegantie van een gravin uit een boek van Tolstoi. Ze moet even bij de vuurplaats zijn. Mijn aandacht nevelt achter haar aan. Ik glimlach zomaar. “En ’s avonds, als we bij het vuur zitten en iedereen leest voor, dan ben ik steeds weer ontroerd door wat iedereen heeft gemaakt. Ook als er gezegd wordt: ‘die A-Z-lijn heb ik niet gebruikt hoor, daar snap ik niks van,’ dan hoor ik toch hoe zo’n ding een plek heeft gevonden in de op maat gemaakte schrijversgereedschapskist die we allemaal aan het aanleggen zijn. Er is een verhaal gekomen, er wordt iets zichtbaar wat eerst onzichtbaar was. Daar wordt de wereld werkelijk beter van.”

Zulke momenten beleven…

Ik kijk naar het pentagrammetje dat Pauline een kwartiertje geleden op de rechterbladzijde van haar aantekeningenboek tekende. Uit de hand, zoals de schilder die ooit indruk maakte op Rembrandt door een perfecte cirkel op canvas te tekenen, in één beweging. Als spel. Een hagedisje schiet zijwaarts achter Pauline langs.
“Bij het vuur hoor ik al die schrijfvondsten en toepassingsverschillen bij iedereen. Dan ben ik gelukkig. En het scheelt mij heel veel uitzoekwerk als anderen hun briljante gedachten en ontdekkingen openbaar maken. Waarom ik dit doe… Egoisme dus. Om zulke momenten te beleven.”

Pauline slaat haar schrift dicht. We zijn klaar. “Ach kijk!” zegt ze, en wijst naar een terrastegel vlakbij de verveinestruik. “Een hagedisje.”

In deze tekst heb ik een paar 1,2,3-tjes gebruikt,
omdat dat de huiswerkopdracht van vandaag was.
Maak er ook eens eentje en mail ‘m naar me voor commentaar.