Gistermiddag heb ik de wereld eindelijk ingehaald. Wat had ik het druk. Sterker nog. Soms leek het wel alsof alles om de economie draaide. Vroeger. Een maand of twee geleden, zeg maar. Voor de coronatijd. En nu: rust. Wereldwijd. Dat hadden we al veel eerder moeten doen.
Wereldwijde lente
Een ’time-out’ noemde een verstandige vriendin deze mondiale lockdown. Dat klinkt een beetje naar hoe je een stampvoetende kleuter even tot zichzelf laat komen op een stoeltje in de hoek van de kamer. Even geen nieuwe prikkels. Niet onterecht, die vergelijking, maar wel een tikje beledigend.
Een ‘reset’ zei een gemeente-ambtenaar. Wat technisch, maar heel passend: ‘Zet de computer even uit en dan weer aan’ is vaak een heel effectief technisch advies om alles weer aan de praat te krijgen.
Ik zie dit historische tijdperk van corona het liefste als een wereldwijde lente. Er was van alles onder een laagje aarde aan de gang, en we zien het nu pas verschijnen.
We kunnen allemaal dood gaan
Vroeger, twee maanden geleden of zo, had ik er geen idee van dat we allemaal ziek kunnen worden en binnen drie dagen dood kunnen zijn.
Beetje naief misschien, maar zo was het. Ik leefde met grote stappen, de blik strak op de horizon gericht en mijn agenda was de baas. Zorgen voor mezelf en mijn geliefden ging effe tussendoor – ‘Haal jij even boodschappen straks? Mijn vergadering loopt uit.’ – want drukdrukdruk. Even om het in perspectief te zetten: een paarduizend jaar geleden was ‘zorgen voor onszelf en onze geliefden’ nog voor iedereen core business. Iets anders was er niet. We wisten dat we allemaal ziek konden worden en binnen drie dagen dood konden zijn. Dat waren we een paarhonderd jaar vergeten. Tot zo’n twee maanden geleden.
Waar ging het ook alweer om?
En met dat besef weten we ook opeens weer wat er belangrijk is. Niet dat ‘de economie aantrekt’, want daar heb je geen zak aan als je binnen drie dagen dood gaat. Ook niet dat er ‘opnieuw winst werd geboekt’ bij de grote bedrijven waar nu ook het harde kantoorlicht uit is. Ik herhaal het nog maar even, dat besef dat nu als een kleurig krokusje boven de grond uitpiept: we kunnen allemaal ziek worden en binnen een paar dagen dood zijn.
Wat is er dan belangrijk? Zo gezond mogelijk blijven, al hebben we daar misschien verschillende ideeen over.
Wie zijn er dan belangrijk? Al die mensen die bereid zijn te zorgen voor de zieken, onze ouders, de kennis van onze kinderen, ons huisvuil. Alle onderbetaalde beroepen *), zeg maar. Onderbetaald omdat we even een paarhonderd jaar vergeten waren dat het niet om de economie maar om de mensen draait. De mensen. Wij.
In rust en stilte groeit de bloembol
Goed. Het knellende drukdrukdruk is weggevallen. Er is geen vijand en toch zitten we allemaal in hetzelfde schuitje: oud en jong, bezitter en vluchteling, rijk en arm. we kunnen binnen de drie dagen dood zijn. Het blijkt helemaal niet te draaien om de economie.
De schommel hangt een moment stil. Nou ja, een moment in de wereldgeschiedenis tot nu toe is toch al snel een paar weken. Tot 1 juni 2020 of zo. Dat wil zeggen dat we een paar weken de tijd hebben om ons in alle rust af te vragen wat we eigenlijk willen met ons leven, met onze aarde, met ons werk, met onze gezondheid, met elkaar. Een collectief meditatief moment van bezinning. Opgelegd, dat wel, maar anders hadden we dat nooit wereldwijd georganiseerd gekregen hoor.
Oh, en het is al begonnen, want met de aarde schijnt het heel goed te gaan: zoveel minder verkeer en industriele vervuiling is een florisante bijwerking van deze corona-reset.
Voordat alles weer op gang komt wil ik echte keuzes maken. Nu kan het. En over drie dagen kan ik wel dood zijn. Ik vind dat een enorme stimulans. Ondergronds, in de rust en de stilte, groeien de uitbundigste bloembollen tot ze zich kunnen laten zien. Het wordt lente. Wereldwijd. En wij zijn er bij om er richting aan te geven.
*) Gut, misschien moeten wel ook financieel grote waarde toekennen aan de mensen die voor mensen zorgen en niet voor directe ophoging van de economie, bedrijfsresultaten. Al was het maar omdat bedrijfsresultaten nooit terecht komen bij de mensen die ze veroorzaakt hebben. Geldt voor slechte en goede resultaten trouwens.