Perron 3 stond bommetjevol kleine groepjes mensen die met elkaar babbelden.
‘Geachte reizigers,’ kraakte de NS door het hele station. Iedereen zweeg en keek in de richting van de dichtstbijzijnde luidspreker. ‘Door een ongeval is treinverkeer niet mogelijk. Er worden geen bussen ingezet.’
‘Nou, daar gáát onze dinnertrain,’ zei een dame met uitgaanskleren onder haar winterjack. ‘Daar vinden ze wel wat op,’ antwoordde een jonge man haar geruststellend, vanaf de andere kant van het perron. Iedereen liet elkaar zo snel mogelijk weten hoe de situatie in elkaar zat.

‘…bijzondere avond…’

‘Ze zeggen dat ze zo snel mogelijk komen,’ riep een vrouw uit en stak triomfantelijk haar telefoon in de lucht. Ik keek op mijn eigen mobieltje. Ja hoor. Ook ik had een mail gekregen van de organisatie. ‘Tot onze spijt… ongeluk… kunnen geen kant op… maar komen zo snel mogelijk… alsnog een heel bijzondere avond in de Dinner Train.’
‘Ik moet het nog zien,’ mopperde een oudere heer. ‘Als het vaststaat kun je er niet langs hè.’ Ik knikte. Zo is het hele leven, maar met treinen al helemaal.

Het is gratis!

Wij maakten een wandelingetje over perron 3 om een beetje warm te blijven. Een vrouw met drie kartonnen bekers koffie in haar hand glimlachte naar ons. ‘Het is gratis!’ zei ze.
In de kiosk beneden, bij de gratis koffie, was het helemaal een vrolijke boel.

‘Ja! Er is weer een bericht!’ bulderde een jongeman. ‘Ze zijn er om 19.10.’ Er ging gejuich op. ‘Zelfde perron!’
De stemming zat er nu goed in. Het jonge stel naast ons ging haar verjaardag vieren met de eet-treinreis. ‘Eerst maar even een bodempje leggen met een kaasbroodje,’ zei hij opgewekt. Het groepje van vier in de hoek bleek te bestaan uit twee spraakzame bejaarde zussen en hun mopperige mannen, waarvan eentje tegen iedereen bleef herhalen dat hij het al voorspeld had.

Ahhhhhhhhhh…

Toen we allemaal weer keurig op tijd klaar stonden duurde het nog een half uur voordat de eerste perron-genoot met de telefoon in de hand riep: ‘Jongens, allemaal gauw een frietje halen, ze komen niet meer.’ Een welgemeend: ‘Ahhhhhhhh…’ galmde over perron 3 en langzaamaan ging iedereen z’n eigen weg.*)
Maar het was werkelijk, zoals dat al beloofd was in de folder, een hele bijzondere avond geweest.
En de organisatie garandeerde ons dat we gewoon een nieuwe rit mochten reserveren om alsnog de eet-trein-ervaring door te maken. Later. Vanaf perron 3.

Samen een beproeving doorstaan

Rond kwart over acht schoven we eindelijk met z’n tweetjes aan tafel in een restaurant in de buurt van het station en we waren opgetogen over de leuke gesprekken die we gevoerd hadden met volslagen onbekenden. Toen snapte ik het opeens. Samen een beproeving doorstaan geeft een band. Dat verklaart waarom het zo goed werkt om een schrijfcursus te doen. Je schrijft je eigen boek of blogs, maar je hoeft het niet alleen te doen. Je maakt met je medecursisten samen de worstelingen door en bent blij met de mooie teksten die iedereen uiteindelijk schrijft.

Kom het gerust uitproberen bij de kennismakingsworkshop
Lekker Magisch Schrijven
op vrijdag 5 april in Zeist.

*) Nou ja, eigenlijk hebben we daar niet meer op gelet, want we renden er zelf meteen als gekken vandoor omdat we inmiddels flinke honger hadden en hij sjaggerijnig wordt van te laat eten.